اثرحادومزمن دونوع تمرین مقاومتی تناوبی وتداومی برانسولین وگلوکاگون درزنان فعال

چکیده: مقدمه:هدف از این پژوهش، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تناوبی و تداومی بر غلظت های سرمی انسولین وگلوکاگون در زنان جوان فعال بود. مواد و روش ها:بدین منظور 21 زن سالم و فعال(با میانگین سنی 87/1±56/22) به عنوان نمونه در دسترس که داوطلب شرکت در پژوهش حاضر بودند، به طور تصادفی به سه گروه تمرین مقاومتی تداومی(7=n)، تمرین مقاومتی تناوبی(7=n) و گروه کنترل(7=n) تقسیم شدند.ابتدا آشناسازی گروه های تجربی با پروتکل تمرین و سنجش ویژگی های بدنی، 1rm و vo2maxحدود 48 ساعت پیش از اولین فعالیت حاد ورزشی انجام شد. سپس در روز آزمون اول، شرکت کنندگان تمرینات مقاومتی را به صورت دایره ای و به دو شیوه تداومی و تناوبی اجرا نمودند. برنامه تمرینی شامل دو دایره و هر دایره مشتمل بر 7 ایستگاه بود که با سرعت های متفاوت و شدت 20%1rm در گروه های تداومی و تناوبی به انجام رسید. سپس آزمودنی ها به مدت 8 هفته و به صورت فزاینده تمرینات را 3 روز در هفته دنبال کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی،آزمودنی های گروه تجربیکاملاً مشابه با آزمون اول، 1 جلسه فعالیت حاد مقاومتی را انجام دادند. قبل، بلافاصله و دو ساعت پس از آزمون اول( 48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی، نمونه خونیآزمودنی هاگرفته شد.از گروه کنترل تنها در ابتدا و انتهای دوره 8 هفته ای(همراه با دو گروه تجربی) نمونه خونی اخذ شد.سنجش مقادیر انسولین و گلوکاگونبا روش الآیزا انجام شد و به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری تحلیل آنوا یک طرفه، t تست مستقل و وابسته استفاده شد. یافته ها:بین سطوح استراحتی انسولین و گلوکاگون، قبل و بعد از دوره تمرین در هر سه گروه، تفاوت معنی دار(p=0.014, p=0.001) وجود داشت.این تفاوت بین گروه کنترل و گروه تداومی معنی دار(p?0/05) نبوده، اما بین گروه تناوبی با گروه کنترل و تداومی، معنی دار(p?0/05) بود. همچنین نتایج آزمون t مستقل نشان داد، بین تمرین مقاومتی تداومیو تناوبی، در پاسخ به انسولین و گلوکاگون بلافاصله و 2 ساعت پس از فعالیت نیزتفاوت معنی داری وجود دارد(p=0.001, p=0.01). بحث و نتیجه گیری:هر دو روش تمرینات مقاومتی تناوبی و تداومی موجب سازگاری بر پاسخ هورمون های انسولین و گلوکاگون به یک وهله ورزش مقاومتی می شود.